تأثیر پراکندگی بر تجزیه‌ی میکروبی ته مانده ی برج تقطیر در خلأء در محیط کشت آبی

به دلیل افزایش نیاز به برش­های سبک نفتی، تبدیل برش­های با وزن مولکولی بالا نظیر ته پسمانده برج تقطیر در خلاء به محصولات با­ارزش توجه زیادی را به خودجلب کرده است ته مانده برج تقطیردرخلاء شامل ترکیبات با جرم مولکولی بالا هستند، که احتمالاً به دلیل حلالیت کمشان در آب و انرژی­های رزونانسی بالای ساختارهایشان، به کندی و با بازدهی کم تجزیه می­شوند. پراکندگی می­تواند به عنوان روشی برای کاهش محدودیت­های انتقال جرم با افزایش سطح تماس بین این ترکیبات ومیکروارگانیسم­ها به کاررود. در مطالع حاضر تاثیرافزایش سطح تماس ته مانده ی برج تقطیر در خلأ در محیط کشت آبی به وسیله­ی پراکندگی مکانیکی، روی رشدمیکروبی در فرمانتور حباب­دار بررسی شد. به این منظور، از یک مخلوط میکروبی بومی با قابلیت مصرف ته مانده ی برج تقطیر در خلأ به عنوان تنها منبع کربن استفاده شد. بر اساس نتایج این تحقیق، با افزایش زمان هموژناسیون، مقدار کمتری از ته مانده ی برج تقطیر در خلأ در محیط کشت آبی حل می­شود، و اندازه­ی ذرات آن افزایش پیدا می­یابد. به منظور سنجش اثر هموژناسیون بر رشد میکروبی از اندازه گیری غلظت پروتئین در طول فرمانتاسیون استفاده شد. با توجه به نتایج حاصل، هموژناسیون تأثیر معناداری روی افزایش رشد میکروبی نداشت.